.

در گذشته سیاستگذاری در توسعه ی روستایی صرفا بر مبنای توسعه ی کشاورزی متمرکز میشد که نتایج آن از این امر محقق نگردید .

روستا جامعه ای است که دارای ابعاد مختلف اجتماعی است و نیازمند توسعه همه جانبه در تمام ابعاد مختلف می باشد .

اولا : توسعه کشاورزی عاید همه روستائیان نمی شود و بیشتر عاید زمین داران بخصوص مالکان بزرگ می شود .

ثانیا : افزایش بهره وری کشاورزی باعث کاهش نیاز به نیرو انسانی در دراز مدت میشود و این خود باعث کاهش اشتغال روستائیان و فقر روز افزون آنان و مهاجرت بیشتر به سمت شهرها میشود .

لذا باید هر روستا را بر مبنای پتانسیل های نهفته ای خودش برنامه ریزی نمود .

بر این مبنا روستاهای حاشیه شهرها مخصوصا کلان شهر ها دیگر قابلیت کشاورزی در آنها جوابگوی روستائیان نمی باشد و به دلیل نزدیکی به شهرها بیشتر به سمت کارگاه های کوچک و زود بازده سوق پیدا می نمایند و حتی مهاجر پذیر می شوند

روستاهایی که فاصله ی بیشتری با شهرها دارند هر کدام را میتوان با قابلیت مکانی و آب و هوایی آن منطقه و پتانسیل های درونی روستا از نظر ییلاقات ، باغها ،مراتع ،جنگل ها آبشار ها و هرگونه جاذبه گردشگری میتوان تقسیم بندی نمود ، و در هر منطقه بنا بر موقعیت مکانی و آبو هوایی ، مدیران روستایی و اهل فن با کمک گرفتن از خلاقیت ها و استعداد های منطقه و هر مکان میتوان در توسعه پایدار درآمد روستایی نقش بسزایی اعمال نمود .

در حقیقت مدیریت هر روستا باتوجه به موقعیت های ویژه خود و پتانسیل های آن با روستای دیگر فرق دارد و نمی توان برای مدیریت و درآمد پایدار هر روستا الگوی متحد الشکلی را اجرا نمود بلکه باید به موقعیت ها و پتانسیل های آن روستا را از تمام لحاظ مذهبی و اجتماعی - سیاسی در نظر گرفت تا به یک درآمد پایدار روستایی رسید .

مهدی منصوری

دهیار روستای شهرآباد بخش مرکزی مشهد

رئیس هیئت مدیره شرکت تعاونی دهیاران شرق بخش مرکزی مشهد